பன்னீர் சசி எடப்பாடி, விவசாயி போகுறான் பாடையேறி

கடந்த ஒரு மாதமாக தமிழகத்தின் அனைத்து பிரச்சனைகளும் மறக்கடிக்கப்பட்டு அதிமுக அடிமைக் கூடாரத்தின் கொள்ளைக் கூட்டத் தலைவனாக கோலோச்சப் போவது யார்? எனும் பிரச்சனையே முதன்மையான மக்கள் பிரச்சனையாக மாற்றப்பட்டது. ஊடக விலங்குகள் அப்படிக் கருதிக் கொண்டதால் மக்களும் அவ்வாறே கருதும்படி ‘வைத்து’ செய்யப்பட்டனர். ஆனால் மக்கள் பிரச்சனைகள் மேலும் மேலும் தீவிரமடைந்தன. அவற்றில் குறிப்பானதும், முதன்மையானதுமான பிரச்சனை விவசாயிகளின் மரணம்.

 

விவசாயிகள் மரணமடைவது இந்தியாவில் புதிய விடயமல்ல. கடந்த 25 ஆண்டுகளில் சற்றேறக் குறைய 3 லட்சம் விவசாயிகள் மரணமடைந்திருக்கிறார்கள். எது அந்த விவசாயிகளை பட்டினிச் சாவுக்குள், அதிர்ச்சி மரணத்திற்குள், தற்கொலைக்குள் தள்ளியதோ அந்த தனியார்மய தாராளமய உலகமயக் கொள்கைகள், அரசால் இன்னும் தீவிரமாய் உச்சத்துக்கு எடுத்துச் செல்லப்பட்டன. அதன் விளைவுதான் இன்று தமிழகம் வரையிலும் கொத்துக் கொத்தாய் விவாசயிகள் மடிவது நீண்டிருக்கிறது. இன்னும் எத்தனை லட்சம் விவசாயிகள் மடிந்தாலும், அதற்காக அரசு எதனையும் செய்யப்போவதில்லை. ஏனென்றால் அதைத்தான் முன்னேற்றம் என்று வேறு வார்த்தைகளில் சொல்கிறார்கள். ஆனால், நாம் அவ்வாறு இருக்க முடியுமா?

 

அண்மையில் வெளியிடப்பட்ட “இறந்தாய் வாழி காவேரி” எனும் ஆவணப்படமும், “கொல கொலயா முந்திரிக்கா” எனும் குறும்படமும் அதனதன் போக்கில் விவசாயிகளின் மரணத்தை கவனிக்கச் சொல்லி நம்மிடம் கதறுகின்றன. காய்ந்து போன நெற்பயிர்களை மாடுகள் மேயும், “கறட் .. .. கறட்” எனும் ஓசை நம் இதயத்தை யாரோ கடித்துத் திண்பது போல் இருக்கிறது.

 

மீண்டும் மெரினாக்கள் தேவைப்படுகின்றன.

 

இறந்தாய் வாழி காவேரி

 

கொல கொலயாய் முந்திரிக்காய்